En dan sta je ineens in de krant. Gekscherend roep ik dat ik mijn one minute of fame heb gehad. Ik vond dit een partij spannend. Tevreden kijk ik erop terug. Hoe komt zo’n artikel tot stand? Dat lees je in deze blog.   

Lunchafspraak

Donderdag 17 februari ben ik op weg naar een lunchafspraak met oud-collega Eveline ter Haar. Zij werkt sinds 5 jaar voor zichzelf, als HR Data specialist. Als we elkaar spreken, wisselen we onze ervaringen uit, heel waardevol. Dit keer zitten wij tussen nagenoeg alleen maar manvolk in pak in restaurant Zuiver aan de Leidsche Rijn.

Die week is druk. Mijn opdracht voor KWF ben ik aan het afronden (en je weet: de laatste loodjes wegen het zwaarst), intussen voer ik gesprekken voor mogelijke vervolgopdrachten én wil ik mijn ondernemerschap vieren. Dat laatste doe ik door het delen van mijn belangrijkste lessen in de blog 7 tips om voor jezelf te beginnen. Die blog deel ik met een blije boodschap op LinkedIn.

“Wij vieren feest. Deze week sta ik 3 jaar ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Dat moment vierde ik nooit zo bewust maar morgen vier ik dat wel met bubbels. Successen, klein en groot, vieren, dat is mooi.”

Dit bericht plaats ik die ochtend voordat ik naar mijn lunchafspraak ga. In de auto stappend lees ik een bericht in mijn DM van journalist Liza Titawano. Of ik mee wil werken aan de rubriek Verdienen & Uitgeven van NRC? Ze heeft mijn post op LinkedIn gelezen en wil me interviewen over mijn stap naar zelfstandigheid, mijn ambities en mijn inkomen- en uitgavenpatroon. Ik denk: Huh, ok, niet nadenken, ja zeggen, het zal wel ergens goed voor zijn. Totaal uit mijn comfortzone!

Het interview

Diezelfde avond hang ik een uur aan de lijn met Liza. Mijn zoon Remi (5 jaar) vertel ik dat ik in de krant kom over mijn werk. Ik vraag hem of hij alsjeblieft stil wil zijn tijdens het gesprek. Mooi hoe een kind aanvoelt dat het menens is. Hij is stil tijdens het interview. En hij reageert superenthousiast op het nieuws. ‘Wow. Mama komt in de krant.’ Het gesprek met Liza is prettig. We zijn connecties van elkaar op LinkedIn en moeten beiden diep graven waar we elkaar van kennen. Een uur praten over mijn ondernemerschap voelt als een cadeau.

De volgende ochtend om half 9 staat fotograaf Bob van der Vlist op de stoep voor een foto die bij het artikel komt. Daarvoor doet Remi mijn haren in model en geeft hij mij aanwijzingen voor de foto. Die zoon van mij is een supporter eerste klas.

De rest van de dag komt er niet veel meer uit mijn handen. Gefotografeerd worden vind ik vreselijk. Hoe goed de fotograaf ook is. Het artikel komt die maandag, drie dagen later al, in de krant en online. Vooraf krijg ik het stuk in te zien. Ineens begrijp ik verdomde goed waarom sommige directeuren er bovenop zitten wanneer je een interview voor hem of haar afhandelt. Het voelt alsof je met de billen bloot gaat. Je wilt dat de tekst klopt. Dat de foto klopt. Dat jouw verhaal klopt. Nog een cadeau dat ik zomaar krijg.

In de krant

En dan sta je ineens in NRC en online. Onwerkelijk. Raar. Ik stuur het artikel door naar vrienden en familie. De reacties zijn zo goed als allemaal positief. Ik kan weer ademhalen. Pas een dag erna durf ik het artikel actief te verspreiden. En nu een paar weken later durf ik te zeggen dat ik er trots op ben. De mooiste complimenten krijg ik van mensen die zeggen: “Dat is 100% Annemarie” of “Ik herken je er helemaal in, ik mis alleen de sauna.” Die sauna noemde ik wel maar hé, schrijven is schrappen, dat begrijp ik als geen ander.

Vrijheid

Vrijheid is voor mij ook mezelf omarmen met al mijn (on)zekerheden. Ik vind veel dingen spannend, eng of hoe je het ook wilt noemen. Het NRC-artikel kopt niet voor niets met ‘Beleggen was hartstikke eng in het begin.’ Maar ik doe de dingen wel. Op mijn manier. En er zijn ook veel dingen die ik niet eng vind. Zo werd mijn deels geplande en deels verrassende viering van mijn 3-jarig ondernemerschap één groot feest. Zoals een bekende schreef op een van mijn posts: “En door, Annemarie! Het gaat goed ;)” Zo is het maar net. En weer door!