Grenzen stellen of doen waar je goed in bent?

Je weet het nog als de dag van gisteren. Je manager was tijdens het functioneringsgesprek laaiend enthousiast over jouw werk en inzet. Maar ze raadt je wel een assertiviteitscursus aan. Om grenzen te stellen. Glazig kijk je terug. Hoezo, moet jíj een assertiviteitscursus volgen?

Dit voorbeeld komt uit mijn eigen leven. Ik vind mezelf – ook toen, in het begin van mijn loopbaan – redelijk goedgebekt en doe uiteindelijk of in beginsel toch wel wat ik wil. Later kwam het advies in andere hoedanigheden weer terug. Bijvoorbeeld toen ik een paar maanden bij Atradius werkte op de HR-afdeling en bij mijn afscheid het boek Hoe word ik een rat lachend in mijn handen kreeg gedrukt.

Jaren werkte ik bewust (in trainingen) en onbewust (zoekend naar mijn vrijheden) aan grenzen stellen totdat het kwartje viel en ik oplossingen vond die me beter passen. Misschien passen een paar van die oplossingen jou ook wel.

  • Het positieve uitvergroten

In plaats van werken aan je tekortkomingen ben ik steeds meer gaan geloven in doen waar je goed in bent en dat vooral uitvergroten en leren leven met die tekortkomingen. Waarom? Je loopt leeg, je verliest energie als je de godganse dag op je grenzen moet letten als dat niet in je aard ligt. Je raakt gedemotiveerd en je voelt je steeds tekortschieten. Het zit niet in je natuur om grenzen te stellen. Dus elke keer als je dat wel doet, vind je dat nog steeds niet fijn, ook na al die jaren oefenen niet.

Focus op dat wat je kan, dat wat vanzelf gaat – vrijheidsvinder

Het positieve uitvergroten, daar word je blij van. Je doet dat waar je goed in bent. Het positieve uitvergroten werkt ook beter in functioneringsgesprekken is mijn ervaring als leidinggevende. Je hoeft de verbeterpunten (zo noemen ze die dan) niet te negeren, die kun je wel benoemen, maar liever benadruk je de positieve kanten van medewerkers.

  • Grenzen kennen

Als je net zoals ik niet goed bent in grenzen stellen ben je waarschijnlijk wel heel goed in je grenzen kennen. Je weet bijvoorbeeld precies wanneer iemand in je persoonlijke ruimte komt. Maar in plaats van dat je zegt: ‘Ik wil niet dat je zo dicht bij me gaat staan’, stap je steeds verder weg van die persoon. Of wanneer diegene (vaak dezelfde persoon) je op het werk iets tussen neus en lippen door vraagt of je dat alsjeblieft nog even wilt doen, voel je haarfijn het verschil aan tussen iemand die zoiets oprecht aan je vraagt of dat iemand tussen de regels door zegt: ‘En zorg dat je dit meteen doet anders zeg ik luid en duidelijk waarom je het nu moet doen.’ Daar ben je heel goed in. Je kent je grenzen. En dan heb je andere opties waar je mee weg kunt komen.

  • Weglopen

Wat ik in eerste instantie van nature deed – weglopen van – gebruik ik nog steeds als een van mijn favoriete oplossingen. Het werkt. Je hoeft geen energie te steken in je grenzen aangeven (‘Je komt te dichtbij of ‘Nee, ik heb nu geen tijd) maar je loopt weg (‘Ik heb een afspraak) of je reageert niet en doet alsof je naam haas is. Je geeft er zo min mogelijk aandacht aan. Mocht je diegene meerdere malen tegenkomen of werkmatig mee om ‘moeten’ gaan, dan kan je ook overleggen – of als je leidinggevende bent ervoor kiezen – je vooral op dat andere project te (laten) zetten om die en die reden (win-win). Je hoeft geen vervelend gesprek aan te gaan en je maakt geen woorden vuil aan de grensoverschrijder. Je verliest geen energie.

En laten we wel wezen. Die grensoverschrijders, die zouden eens naar een ont-assertiviteitscursus moeten worden gestuurd ;-P. Het zijn vaak mensen die het maar wat fijn vinden om juist door te gaan, de discussie aan te gaan, de ander te overreden. Zij laden daarvan op, zij krijgen daar energie van. In die zin doen zij het goed. Zij blijven hun natuur trouw.

  • Het conflict niet aangaan

Weglopen is nogal rigoureus. Van je kind, dat ook vaak je grens overgaat, kan je niet helemaal weglopen (al betrap ik mezelf er weleens op dat ik – tevergeefs – de wc invlucht). Maar je gaat, als je je kinderen ophaalt van school, en je weet dat er geen land met ze te bezeilen is, geen discussie met ze aan op dat moment. Het heeft geen zin. Je kiest ervoor om even het conflict niet aan te gaan. Je rent niet weg. Je blijft bij je kinderen. En als iemand op het werk je grens overgaat, zeg je soms ‘Ja en amen’ of als je net een dag wat gevatter bent zeg je ‘Daar kom ik op terug’. Dan kun je in alle rust bedenken of je er iets mee moet, of je het elders kan beleggen, gewoon even moet doen of er nooit meer op terugkomt.

  • Omring jezelf met de ‘juiste’ mensen

Als je meer ‘juiste’ mensen om je heen hebt, hoef je weinig grenzen meer te stellen. Die mensen kennen je en gaan je grenzen niet over. Die willen niet over je grenzen heen gaan. Gewoon jezelf omringen met mensen die het beste uit je halen en jij uit hen. Of dat nou privé of werk is. Werkt als een tierelier.

Als je meer ‘juiste’ mensen om je heen hebt, hoef je weinig grenzen meer te stellen – vrijheidsvinder

  • Je hebt een keuze

Door je grenzen te weten, kun je keuzes maken of je een grens stelt of niet. Heb je soms geen zin om nee te verkopen? Dan doe je dat toch niet. Die vrijheid heb je. Je kijkt waar je het minst van leegloopt en kiest die optie. Dat maakt het leven een stuk aangenamer. Doe datgene waar je goed in bent. Verlies geen energie aan steeds denken je grenzen te moeten stellen. Ik kies ervoor om geen rat te worden. Ik help graag, ik denk graag mee, daar krijg ik energie van. Of misschien ben ik, wanneer ik Oost-Indisch doof reageer, intussen toch een rat geworden?

Tips voor grenzen aangeven op jouw manier

In plaats van grenzen stellen kun je ook:

  1. Het positieve uitvergroten
  2. Je grenzen kennen, en je grenzen stellen van je to-do-list gooien
  3. Weglopen
  4. Het conflict niet aangaan
  5. Jezelf omringen met mensen bij wie jij je fijn voelt
  6. Beseffen dat je een keuze hebt en afwegen wat het je aan energie oplevert of kost

Die vrijheid heb je

Tuurlijk kun je een assertiviteitstraining of een persoonlijke effectiviteitscursus volgen als je er tegenaan blijft lopen, eraan wilt werken of als je dat gewoon leuk vindt. Dat heb ik ook allemaal gedaan. Ik wil alleen maar laten weten dat het niet hoeft. Weglopen in plaats van zeggen waar het op staat is helemaal zo gek nog niet. Die vrijheid heb je. Ook dan zorg je goed voor jezelf.

Deel dit artikel

5 Comments

  1. Lizzy 4 mei 2021 at 12:37 - Reply

    Interessant artikel. Grenzen stellen kan inderdaad voelen als een continue opgave, vooral als je van nature veel empathie hebt en gevoelig bent voor sfeer. Best lastig in een tijd waarin voor jezelf opkomen het mantra lijkt.

    Wat ik zelf een prettig idee vind, is dat je ook altijd nog in tweede instantie ergens op kunt terugkomen. Je hoeft jezelf niet te ‘spanken’ als je middenin een situatie je antwoord niet meteen paraat hebt. En het helpt inderdaad ook om te focussen op wat je zelf belangrijk vindt en de aardige mensen om je heen.

    • Annemarie van Lankveld 10 mei 2021 at 07:37 - Reply

      Terugkomen op iets is een goede toevoeging. Een hele fijne. Kan altijd. Dank voor je reactie.

  2. Annemarie van Lankveld 10 mei 2021 at 10:01 - Reply

    Mooi gezegd. Ik ga hier eens wat langer over nadenken! Mooie aanvullende stof ervoor.

  3. nicole orriens 18 mei 2021 at 11:34 - Reply

    Ik ben totaal niet assertief, en zou zo’n cursus wellicht goed kunnen gebruiken. Maar ik moet altijd meteen aan Herman Finkers en zijn assertiviteitscursus denken. Hij zij bij binnenkomst meteen: ‘Dat maak ik zelf wel uit!’ en kreeg per direct zijn diploma : )

    • Annemarie van Lankveld 20 mei 2021 at 10:10 - Reply

      Haha Nicole. Te grappig. <3 Herman Finkers. Hij heeft een goed punt!

Leave A Comment


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.

Grenzen stellen of doen waar je goed in bent?

Je weet het nog als de dag van gisteren. Je manager was tijdens het functioneringsgesprek laaiend enthousiast over jouw werk en inzet. Maar ze raadt je wel een assertiviteitscursus aan. Om grenzen te stellen. Glazig kijk je terug. Hoezo, moet jíj een assertiviteitscursus volgen?

Dit voorbeeld komt uit mijn eigen leven. Ik vind mezelf – ook toen, in het begin van mijn loopbaan – redelijk goedgebekt en doe uiteindelijk of in beginsel toch wel wat ik wil. Later kwam het advies in andere hoedanigheden weer terug. Bijvoorbeeld toen ik een paar maanden bij Atradius werkte op de HR-afdeling en bij mijn afscheid het boek Hoe word ik een rat lachend in mijn handen kreeg gedrukt.

Jaren werkte ik bewust (in trainingen) en onbewust (zoekend naar mijn vrijheden) aan grenzen stellen totdat het kwartje viel en ik oplossingen vond die me beter passen. Misschien passen een paar van die oplossingen jou ook wel.

  • Het positieve uitvergroten

In plaats van werken aan je tekortkomingen ben ik steeds meer gaan geloven in doen waar je goed in bent en dat vooral uitvergroten en leren leven met die tekortkomingen. Waarom? Je loopt leeg, je verliest energie als je de godganse dag op je grenzen moet letten als dat niet in je aard ligt. Je raakt gedemotiveerd en je voelt je steeds tekortschieten. Het zit niet in je natuur om grenzen te stellen. Dus elke keer als je dat wel doet, vind je dat nog steeds niet fijn, ook na al die jaren oefenen niet.

Focus op dat wat je kan, dat wat vanzelf gaat – vrijheidsvinder

Het positieve uitvergroten, daar word je blij van. Je doet dat waar je goed in bent. Het positieve uitvergroten werkt ook beter in functioneringsgesprekken is mijn ervaring als leidinggevende. Je hoeft de verbeterpunten (zo noemen ze die dan) niet te negeren, die kun je wel benoemen, maar liever benadruk je de positieve kanten van medewerkers.

  • Grenzen kennen

Als je net zoals ik niet goed bent in grenzen stellen ben je waarschijnlijk wel heel goed in je grenzen kennen. Je weet bijvoorbeeld precies wanneer iemand in je persoonlijke ruimte komt. Maar in plaats van dat je zegt: ‘Ik wil niet dat je zo dicht bij me gaat staan’, stap je steeds verder weg van die persoon. Of wanneer diegene (vaak dezelfde persoon) je op het werk iets tussen neus en lippen door vraagt of je dat alsjeblieft nog even wilt doen, voel je haarfijn het verschil aan tussen iemand die zoiets oprecht aan je vraagt of dat iemand tussen de regels door zegt: ‘En zorg dat je dit meteen doet anders zeg ik luid en duidelijk waarom je het nu moet doen.’ Daar ben je heel goed in. Je kent je grenzen. En dan heb je andere opties waar je mee weg kunt komen.

  • Weglopen

Wat ik in eerste instantie van nature deed – weglopen van – gebruik ik nog steeds als een van mijn favoriete oplossingen. Het werkt. Je hoeft geen energie te steken in je grenzen aangeven (‘Je komt te dichtbij of ‘Nee, ik heb nu geen tijd) maar je loopt weg (‘Ik heb een afspraak) of je reageert niet en doet alsof je naam haas is. Je geeft er zo min mogelijk aandacht aan. Mocht je diegene meerdere malen tegenkomen of werkmatig mee om ‘moeten’ gaan, dan kan je ook overleggen – of als je leidinggevende bent ervoor kiezen – je vooral op dat andere project te (laten) zetten om die en die reden (win-win). Je hoeft geen vervelend gesprek aan te gaan en je maakt geen woorden vuil aan de grensoverschrijder. Je verliest geen energie.

En laten we wel wezen. Die grensoverschrijders, die zouden eens naar een ont-assertiviteitscursus moeten worden gestuurd ;-P. Het zijn vaak mensen die het maar wat fijn vinden om juist door te gaan, de discussie aan te gaan, de ander te overreden. Zij laden daarvan op, zij krijgen daar energie van. In die zin doen zij het goed. Zij blijven hun natuur trouw.

  • Het conflict niet aangaan

Weglopen is nogal rigoureus. Van je kind, dat ook vaak je grens overgaat, kan je niet helemaal weglopen (al betrap ik mezelf er weleens op dat ik – tevergeefs – de wc invlucht). Maar je gaat, als je je kinderen ophaalt van school, en je weet dat er geen land met ze te bezeilen is, geen discussie met ze aan op dat moment. Het heeft geen zin. Je kiest ervoor om even het conflict niet aan te gaan. Je rent niet weg. Je blijft bij je kinderen. En als iemand op het werk je grens overgaat, zeg je soms ‘Ja en amen’ of als je net een dag wat gevatter bent zeg je ‘Daar kom ik op terug’. Dan kun je in alle rust bedenken of je er iets mee moet, of je het elders kan beleggen, gewoon even moet doen of er nooit meer op terugkomt.

  • Omring jezelf met de ‘juiste’ mensen

Als je meer ‘juiste’ mensen om je heen hebt, hoef je weinig grenzen meer te stellen. Die mensen kennen je en gaan je grenzen niet over. Die willen niet over je grenzen heen gaan. Gewoon jezelf omringen met mensen die het beste uit je halen en jij uit hen. Of dat nou privé of werk is. Werkt als een tierelier.

Als je meer ‘juiste’ mensen om je heen hebt, hoef je weinig grenzen meer te stellen – vrijheidsvinder

  • Je hebt een keuze

Door je grenzen te weten, kun je keuzes maken of je een grens stelt of niet. Heb je soms geen zin om nee te verkopen? Dan doe je dat toch niet. Die vrijheid heb je. Je kijkt waar je het minst van leegloopt en kiest die optie. Dat maakt het leven een stuk aangenamer. Doe datgene waar je goed in bent. Verlies geen energie aan steeds denken je grenzen te moeten stellen. Ik kies ervoor om geen rat te worden. Ik help graag, ik denk graag mee, daar krijg ik energie van. Of misschien ben ik, wanneer ik Oost-Indisch doof reageer, intussen toch een rat geworden?

Tips voor grenzen aangeven op jouw manier

In plaats van grenzen stellen kun je ook:

  1. Het positieve uitvergroten
  2. Je grenzen kennen, en je grenzen stellen van je to-do-list gooien
  3. Weglopen
  4. Het conflict niet aangaan
  5. Jezelf omringen met mensen bij wie jij je fijn voelt
  6. Beseffen dat je een keuze hebt en afwegen wat het je aan energie oplevert of kost

Die vrijheid heb je

Tuurlijk kun je een assertiviteitstraining of een persoonlijke effectiviteitscursus volgen als je er tegenaan blijft lopen, eraan wilt werken of als je dat gewoon leuk vindt. Dat heb ik ook allemaal gedaan. Ik wil alleen maar laten weten dat het niet hoeft. Weglopen in plaats van zeggen waar het op staat is helemaal zo gek nog niet. Die vrijheid heb je. Ook dan zorg je goed voor jezelf.

Deel dit artikel

5 Comments

  1. Lizzy 4 mei 2021 at 12:37 - Reply

    Interessant artikel. Grenzen stellen kan inderdaad voelen als een continue opgave, vooral als je van nature veel empathie hebt en gevoelig bent voor sfeer. Best lastig in een tijd waarin voor jezelf opkomen het mantra lijkt.

    Wat ik zelf een prettig idee vind, is dat je ook altijd nog in tweede instantie ergens op kunt terugkomen. Je hoeft jezelf niet te ‘spanken’ als je middenin een situatie je antwoord niet meteen paraat hebt. En het helpt inderdaad ook om te focussen op wat je zelf belangrijk vindt en de aardige mensen om je heen.

    • Annemarie van Lankveld 10 mei 2021 at 07:37 - Reply

      Terugkomen op iets is een goede toevoeging. Een hele fijne. Kan altijd. Dank voor je reactie.

  2. Annemarie van Lankveld 10 mei 2021 at 10:01 - Reply

    Mooi gezegd. Ik ga hier eens wat langer over nadenken! Mooie aanvullende stof ervoor.

  3. nicole orriens 18 mei 2021 at 11:34 - Reply

    Ik ben totaal niet assertief, en zou zo’n cursus wellicht goed kunnen gebruiken. Maar ik moet altijd meteen aan Herman Finkers en zijn assertiviteitscursus denken. Hij zij bij binnenkomst meteen: ‘Dat maak ik zelf wel uit!’ en kreeg per direct zijn diploma : )

    • Annemarie van Lankveld 20 mei 2021 at 10:10 - Reply

      Haha Nicole. Te grappig. <3 Herman Finkers. Hij heeft een goed punt!

Leave A Comment


De verificatie periode van reCAPTCHA is verlopen. Laad de pagina opnieuw.