vrijheidsvinder begint ergens in 1979. De fonduepan staat op tafel. Mijn vader wil mij een fonduestokje geven waarop ik als 3-jarige antwoord: ‘Ik wil die andere.’ Dit verhaal hoor ik nog steeds, weliswaar in verschillende varianten. Dat ik niet zomaar iets aanneem. Dat ik goed weet wat ik wel wil en wat ik niet wil. Zo ook met vrijheidsvinder, ik wil dat dit platform er komt.

Ik volg meestal mijn gevoel. Daarbij ben ik me vaak wel bewust van mijn omgeving. Als ik iets anders doe en iemand wijst mij daarop, dan vind ik dat niet altijd even prettig. Bijvoorbeeld als iemand mij onbewust wijst op mijn angsten of misschien wel op hun eigen angsten, in geval van ontslag nemen.

Baan opzeggen zonder nieuw vooruitzicht

Zo zegde ik een van mijn eerste banen vrij abrupt op. Ik was op een dag thuisgebleven van werk en ik had niets van mezelf laten horen. Dat is helemaal niets voor mij om te doen. Een duidelijker teken kon ik niet hebben. Daarna vroegen mensen om me heen waarom ik niet eerst een andere baan had gezocht voordat ik opzegde? Mijn antwoord was dat er altijd wel werk te vinden is. Je stapt binnen bij het eerste het beste uitzendbureau en je kan een dag later aan de slag. Dat was mijn ervaring. Dus ik zag het probleem niet om mijn baan op te zeggen voordat ik iets anders had gevonden.

Jaren later nam ik nog een keer ontslag. De financieel manager van de organisatie waar ik werkte drong er bij me op aan te blijven totdat ik een nieuwe baan had gevonden. Dat zag ik wederom niet zitten. Wel schrok ik van zijn reactie. Deed ik zoiets geks of onverantwoordelijks? Er waren toch nog steeds op elke hoek van de straat genoeg uitzendbureaus? Dat bleek ook zo te zijn. Via een van die bureaus kwam ik bij de werkgever terecht waar ik meer dan tien jaar bleef.

Iets nieuws beginnen is spannend

Ik vind het heus best spannend om oude schoenen weg te gooien. Zonder dat ik weet wat ervoor terugkomt. Maar ik kan níet ergens blijven werken als ik eenmaal weet dat ik er niet meer wil blijven. Meestal overwinnen mijn wil en gevoel het van de spanning die een nieuwe stap me geeft. Ik kan me beter focussen als ik ergens definitief weg ben. Een deur gaat dicht en er ontstaat ruimte voor iets nieuws.

Als je niet weet waar je heengaat, kom je er altijd – vrijheidsvinder

De stap naar zelfstandige

Ik droomde al heel lang om voor mezelf te beginnen maar ik durfde nooit of ik wilde nog niet graag genoeg. Ik zat ook prima bij mijn toenmalige werkgever: inhoudelijk mooi werk, leuke, slimme collega’s, goed salaris, uitstekende arbeidsvoorwaarden. De laatste jaren richtte ik me op leidinggeven en nam ik me voor: dat ga ik minimaal vijf jaar doen. Ik had gelezen over die zogenaamde 10.000-uren-regel om ergens bekwaam in te worden. Die vijf jaar werden er zeven.

Als hoofd van een communicatieafdeling nam ik zelf zo nu en dan een interim-communicatieadviseur aan. Elke keer dacht ik: wat die interimmer kan, dat kan ik ook. Het leek me gaaf om werk op die manier te kunnen doen. Je eigen werk regelen en werken bij verschillende bedrijven. Ik ben geld opzij gaan leggen. Dat was niet een hele bewuste keuze maar ergens maakte ik die wel.

Financiële buffer

Het idee was dat als ik met een financiële buffer nog steeds niet voor mezelf durf te beginnen, dan wil ik het niet. Zo goed ken ik mezelf wel. Als ik iets wil, dan doe ik het linksom of rechtsom. Het werkte. Met die buffer durfde ik de sprong in het diepe te wagen. Ik begon voor mezelf. Daar was www.avanlankveld.nl.

Begin 2019 schreef ik me in bij de Kamer van Koophandel. Fotograaf Ed Lonnee maakt nieuwe foto’s voor www.avanlankveld.nl.

Reacties omgeving: zou je dat nou wel doen?

Ook nu weer stond niet iedereen om me heen te springen van enthousiasme. Een paar keer kreeg ik te horen dat het wel heel knap was dat ik dat durfde. Er werd dan gezegd dat ik als alleenstaande moeder ook een kind had om voor te zorgen. Eerlijk gezegd vond ik het zelf spannender dan die keren daarvoor dat ik ontslag nam. Niet vanwege mijn kind trouwens. Toen ik nog geen moeder was, zorgde ik ook voor mezelf. In een extra mond voeden zie ik niet zoveel verschil.

Waar ligt wel mijn angst? Soms lees je die verhalen over minder kansen en meer werkeloosheid voor 45-plussers. Over het steeds langer doorwerken maar steeds minder banen voor ouderen (hoe dan?). Dan zakt de moed mij in de schoenen. Natuurlijk ben ik nog vrij jong. Maar stiekem baal ik ervan dat ik niet meer zoooo jong ben dat ik elk moment weer dat uitzendbureau om de hoek binnen kan stappen. Of misschien kan dat wel?

Ik hou me maar vast aan mijn oud adagium. Er is altijd werk. Ik ben niet te beroerd om te werken. En ik kan met minder geld leven. Heb ik minder geld, dan geef ik minder uit.

De sprong in het diepe: interimklussen

De eerste paar maanden als zelfstandige ontdekte ik het woud van het interimmen. Daar lag mijn focus op. Komende uit een jarenlang vast dienstverband moest ik me bewijzen op de interim-markt. Ik ging er vol in en vond het één groot, spannend avontuur.

Nadat ik een paar keer op gesprek was geweest, begon ik toch wel wat nerveus te worden. Ik was een paar maanden verder. Eén bemiddelaar zei tegen me dat het wel een jaar (!) kon duren voordat ik iets zou vinden. Zij vroeg ook hoe ik mezelf dacht te verkopen ten opzichte van jongere interimmers. Die vraag triggerde weer mijn angst over ouder worden en de wispelturige arbeidsmarkt. Net toen ik begon te denken: wat als, was daar de eerste opdracht. Onverwacht en binnen één dag geregeld.

Nieuw idee: eigen diensten aanbieden

Na bijna twee jaar ben ik – als ik me aan die 10.000-uren-regel houd – nog geen volleerd interimmer. En het begint alweer te kriebelen. Ik lees steeds meer over ondernemers. Hoe de ene ondernemer iets doet en wat de andere interimmer doet. Ik kwam er voor het eerst achter dat er verschillen zijn in zzp’en, freelancen, interimmen en ondernemen. Ineens popte in mijn hoofd het idee op: hoe leuk zou het zijn als ik mijn eigen diensten aanbied en verkoop? Hoe gaaf is het als ik mijn kwaliteiten eens voor mezelf inzet in plaats van voor een bedrijf? Snel duwde ik die gedachte weg. Dat kan toch niet?

Tot ik me bedacht. Ik hoef die gedachte niet weg te duwen. Ik kan ‘m ook aankijken en onderzoeken. En dat deed ik. Het idee verdween weer naar de achtergrond maar het bleef terugkomen. Toen heb ik me eraan overgegeven en ben ik gaan nadenken. Hoe kan ik die ideeën vormgeven?

Ruimte geven aan vrijheidsvinder

Dit keer nam ik geen ontslag. Dat is toch anders als je interimt. Je stopt met een opdracht. Ik besloot om mezelf minimaal een half jaar de ruimte te geven om mijn ideeën van de grond te krijgen. Wel werk ik daarnaast een paar uur per week aan een opdracht zodat mijn buffer niet snel opraakt.

Weer vind ik deze stap spannend. Dat verandert misschien wel nooit. Inmiddels denk ik weer: ik wil en kan hopelijk altijd werken, of dat nou voor mezelf is, in dienst of als interimmer. Want vrijheid in werk vinden staat wat mij betreft los van het soort dienstverband. Freelancen hoeft niet vrijer te zijn dan in vaste dienst werken. Dat hangt ervan af hoe je daar zelf naar kijkt en in staat. Dat laatste is waar vrijheid vooral over gaat, voor mij dan. Ik noem dat ook wel vrijheid in je hoofd.

vrijheidsvinder is er

Hoera! Het platform vrijheidsvinder is van de grond. De komende tijd vul ik het platform met interviews, blogs en boekrecensies over vrijheid. Mooie verhalen waar je je voordeel mee kunt doen. Ik heb voor ogen wat ik wil bereiken maar veel is ook nog onduidelijk. Ik volg mijn gevoel en ik ga het gewoon doen.

Dat is op dit moment de vrijheid die ik mezelf geef. Dat is een hele stap, want deze voelt weer nieuw voor me. En ik vind het nog steeds fijn als mijn directe omgeving dat begrijpt én stimuleert. Dat laatste kan ik steeds meer loslaten, merk ik. Als ik het maar fijn vind en erachter sta, dat is voldoende. Ik ben voldoende. Dat geeft vrijheid! Neemt niet weg dat ik het nog steeds leuk vind als er mensen met me meejuichen.